Een jaar of 5 geleden stond ik voor het eerst met knikkende knieën en tranen in de ogen boven op de terril van Winterslag: “Neen, hier durf ik niet naar beneden, hou me goed vast!” Ik was dan ook een lycra bandita met 0,0 technische bagage op een mountainbike. Maar, manlief en onze fietsvrienden gaven niet op en kregen me die dag veilig beneden. Nu ben ik niet het type dat zomaar de handdoek in de ring gooit en besefte ik dat er werk aan de winkel was, veel werk.
‘Age is just a number, and young is an attitude’
Van toen af bleef de racefiets steeds vaker op stal en koos ik voor de dikke banden. Een Ardense marathon nu en dan en flink gassen over de Kempense singletracks. Het vinnige bochtenwerk bleek helemaal mijn ding toen ik drie jaar geleden voor het eerst meedeed aan het provinciaal kampioenschap cross country en dat ook won. Winnen is fijn en smaakt altijd naar meer, het geeft je de drang om grenzen te verleggen.
Het seizoen erop trok ik dan ook naar Dinant om te proeven van een eerste Wallonia Cup. Een meevaller, maar technisch gezien zat ik duidelijk hopeloos achter op de andere meiden. Bergop kon ik telkens aansluiten of zelfs een kloofje slaan, maar in de technische afdalingen moest ik die voorsprong weer prijsgeven. Toch hield ik vol en pakte ik dat seizoen nog enkele overwinningen, ik knokte mezelf zowaar naar een eerste UCI podium aan het eind van het seizoen.
Opstaan, kroontje rechtzetten en weer doorgaan
Op korte tijd maakte ik enorme sprongen, maar de technische achterstand ten opzichte van de youngsters bleef. En ok, die zal er altijd wel blijven, maar je kan die natuurlijk zo klein mogelijk maken… En dus kocht ik een jaar geleden een trailbike voor het zwaardere werk! Ik volgde ook enkele clinics bij Kris Hertsens van MTB Clinics, een man die van aanpakken weet. Hij gaf nuttige tips & tricks, die ik nu steevast toepas. Zo’n clinic is geen overbodige luxe, je leert niet alleen sturen, maar ook de juiste instellingen van je fiets, zoals de stand van je remmen of je vering.
De dag van vandaag schieten de clinics als paddenstoelen uit de grond, maar informeer je goed. Ga niet zomaar met gelijk wie in zee, kies voor iemand met ervaring en kennis van zaken. Zoals bij vele dingen, is de goedkoopste optie niet altijd de beste. Overschat jezelf ook niet, en start bij het begin. Schrijf je als rookie niet in voor een les tussen ervaren bikers, je mist de broodnodige basis en neemt onnodige risico’s.
Weet ook dat het nu en dan fout gaat, zoals elke fietsdiscipline gaat ook mountainbiken met vallen en opstaan. Draag altijd een helm en de nodige bescherming als je op pad gaat. En gaat het dan toch fout… Opstaan, kroontje rechtzetten en weer doorgaan!
Intussen zit ik zo’n 5 jaar op de mountainbike en ik kan het alleen maar aanraden. Je wint vertrouwen, techniek en explosiviteit, zaken die je niveau ook hoger tillen op de race- of crossfiets. Voor zij die nog twijfelen, neen, het is nooit te laat om te leren. Zo nam ik onlangs mijn 63-jarige vader op sleeptouw en leerde hem dropjes springen. Hét kan - en eens je vertrokken bent, laat het je nooit meer los!